బందరు ప్రజల తలరాతను మార్చిన నవంబర్ 1వ తేది..!

- 158 ఏళ్ళ క్రితం మచిలీపట్నంలో 30 వేలమంది జలసమాధి         

మచిలీపట్నం, త్రిశూల్ న్యూస్ :

 నవంబర్ ఒకటో తేదీ ఆల్ సెయింట్స్ డే (సకల పునీతుల దినోత్సవం), 2 వ తేదీ ఆల్ సోల్స్ డే... యాదృచ్చికంగా ఆ రోజున మచిలీపట్నంలో 30 వేల ఆత్మలు భీకర సముద్ర ఘోషలో మౌనంగా ఘోషించాయి..                       

         నౌకా వ్యాపారంలో నాడు అగ్రగామిగా, దక్షిణ భారతదేశంలోనే ముఖ్య ఓడరేవు ప్రాంతంగా విరాజిల్లుతున్న బందరు 1864 నవంబర్ 1 వ తేదీ అర్ధరాత్రి విరుచుకుపడిన భయంకర ఉప్పెనలో చిగురుటాకులా వణికిపోయింది. ఆ ఉప్పెన కారణంగా బందరు సముద్రతీరంలో భారీ ఇసుక మేటలు వేయడంతో బందరు నౌకాయానంకు చరమగీతం పాడినట్లైంది. తీరం లోతు లేనందున భారీ ఓడల రాకపోకలు మహా కష్టమైంది..నేటికీ ఆ ఇసుకమేటలు పెట్టని కోటలు మాదిరిగా ఏర్పడి బందరు పోర్టుకి శాపం అయింది. పరాయి పాలనలో ఒక మెట్రో నగరం మాదిరిగా వెలిగిన బందరు అభివృద్ధి క్రమేపి కుంటుపడిందని చెప్పవచ్చు.

          సరిగ్గా 157 సంవత్సరాల కిందటి నాటి బందరు ఉప్పెన గురించి మనలో చాలా మందికి తెలియదు. రక్తాక్షి నామ సంవత్సరం1864 నవంబర్ 1 వ తేదీన బందరులో సముద్ర కెరటాలు 13 అడుగుల ఎత్తున ఎగసిపడి, 780 చదరపు మైళ్ళ పరిధిలో ఆ ఉప్పెన తీర ప్రాంతంపై కరాళ నృత్యం చేసింది. ప్రాణ.. ఆస్తి తీవ్ర నష్టం కల్గించింది. నాడు బందరు పట్టణంలో 65 వేల మంది జనాభా ఉండగా అందులో 30 వేల మంది తమకేమి జరుగుతుందో తెలిసేలోపు ఆ కాళరాత్రి జలసమాధి అయ్యారు. సముద్రం తీరాన్ని దాటి, 17 మైళ్ళు ఊళ్ళపై చొచ్చుకొచ్చి జనావాసాలని ముంచివేసింది. నేటి కాలేఖాన్ పేట ప్రాంతంలోని శివగంగ బ్రాహ్మణ అగ్రహారంలో 700 మంది ప్రజలు నివసించేవారని ఉప్పెన అనంతరం 630 మంది సముద్రపు రాకాసి అలలలో కొట్టుకుపోయి కేవలం 70 మంది మాత్రమే అక్కడ మిగిలారని చరిత్రలో లిఖితమైంది. ఇక చింతగుంటపాలెంలో పురుషోత్త సోమయాజి శర్మ అనే ఒకాయన సముద్ర కెరటాలకు ఎక్కడికో చాలా దూరం కొట్టుకొనిపోయి ఒక తాటిచెట్టుపై మొవ్వలో చిక్కుకొని తర్వాత రోజున తాడిచెట్టు దిగివచ్చి అతి కష్టం మీద తన స్వస్థలానికి చేరుకున్నాడని నాడు ప్రజలు చెప్పుకొనేవారు. బందరులో కోటావారితుళ్ళా సెంటర్ పాత దుర్గామహల్ (ప్రస్తుత యాక్సెస్ బ్యాంకు వద్ద) శ్రీ కాండ్రేకుల జోగి జగన్నాధ పంతులు గారి మేడ ( డిసెంబర్ 26 వ తేదీ 1988 వరకు జిల్లా విద్యాశాఖాధికారి కార్యాలయంగా ఆ పురాతన మేడ కొనసాగింది. దివంగత శాసనసభ్యులు వంగవీటి మోహనరంగా హత్య అనంతరం జరిగిన అల్లర్లలో ఈ భవనానికి కొందరు దుండుగులు నిప్పు పెట్టి తగలబెట్టారు) ఆ పంతులు గారి మేడలో ఉప్పెన రాత్రి వందమందికి పైగా ప్రజలు తల దాచుకొని తమ ప్రాణాలను రక్షించుకొన్నారు. 

     

  

 నాటి బ్రిటిష్ అధికారి జిల్లా కలెక్టర్ థారన్ హిల్ ఉప్పెన అనంతరం చేసిన సేవలు ఎంతో చిరస్మరణీయం. ఆయన ఆధ్వర్యంలో ఆంగ్లేయ అధికారులు తమ పోలీసు సిబ్బందితో కొన్ని బృందాలుగా ఏర్పడి పట్టణమంతా ఉన్న శవాల గుట్టలను .. పశువుల కళేబరాలను ఎక్కడికక్కడే భూమిలో పూడ్చిపెట్టారు. ఎడ్మన్డ్ షార్కి తమ పాఠశాలకు చెందిన 30మంది విద్యార్థినులు సముద్రంలో మునిగిచనిపోగా.. వారినందరిని ఆ సమీప ప్రాంతంలో ఖననం చేశారు. 50 ఏళ్ల క్రితం వరకు ఆ ప్రాంతంలో పెద్ద పెద్ద మట్టి గుట్టలు కనబడేవి. విషయం తెలియని చాలా మంది ఆ మట్టిని తమ ఇళ్ళను మెరకు చేసుకునేందుకు ఎడ్ల బండ్లలలో ట్రాక్టర్లలో తరలించుకొన్నారు. ఆ మట్టిని తవ్వే టప్పుడు తమకు మానవ కళేబరం తాలూకా కొన్ని ఎముకలు కూడా దొరికాయని అక్కడి స్థానికులు చెబుతుంటారు. (అది ప్రస్తుతం రైలుపేట ఎలిమెంటరీ పాఠశాల సమీపంలో వైస్సార్ మునిసిపల్ పార్కుగా ఆధునీకరించబడింది) ఆనాటి ఘోర దుర్ఘటనలో పట్టణ పొలిమేర్లలో ఖనన కార్యక్రమానికి నోచుకోని అనేక శవాలను పీక్కుతినేందుకు వందలాది రాబందులు గుంపులు గుంపులుగా ఆకాశం నుంచి కిందకు వాలిన భీకర దృశ్యాలు చూసి ఎందరో మానసికంగా చలించిపోయారు.

ఇంతటి ఉప్పెనలో బతికిన కుక్కలు సైతం శవాహారంకు నాడు అలవాటుపడ్డాయట. నేడు మాచవరం సమీపంలో 1809 సంవత్సరం నుంచే ఉన్న సెయింట్ మేరీస్ చర్చి ఆ ఉప్పెన విలయతాండవంకు సజీవ సాక్ష్యంగా నిలిచింది. అక్కడకు వ్యాపించిన సముద్రపు నీరు చర్చి గోడలు ఎనిమిది అడుగుల మేర ప్రవహించిందని నాటి తరం పెద్దలు చెప్పుకొన్నారు.. ఈ చర్చ్ గోడలకు ఇప్పటికీ ఆ ఉప్పునీటి చారిక స్పష్టంగా కనబడుతుంది. ఆ ప్రదేశమతా సున్నం ఎంత పులిమినప్పటికీ ఇప్పటికి ఆ చార స్పష్టంగా కనబడుతూనే ఉంటుందని కొందరు స్థానికులు అంటుంటారు. 1864 నవంబర్ 1 వ తేదీన సంభవించిన ఉప్పెన అనంతరం ఎన్నో దుష్పరిణామాలు చోటు చేసుకున్నాయి. బందరు పరిసర ప్రాంతాలపై సముద్రపు నీరు ప్రవహించిన కారణంగా వ్యవసాయ భూములు అన్నీ దాదాపు చౌడు బారిపోయాయి. నూతులలో తీయని నీరు సైతం ఉప్పునీరుగా మారిపోయాయి. ఆనాడు ప్రజలకు తాగునీరు దొరకడం ఎంతో కష్టమైంది. నాడు మానవత్వం కల్గిన కొందరు వ్యాపార వర్గాలు ప్రజల తాగునీటి అవసరాల కోసం 17 వేల రూపాయలు విరాళంగా సేకరించారు. ఆ మొత్తాన్ని నాటి జిల్లా కలెక్టర్ థారన్ హిల్ కు అందించారు. ఆయన మరో 30 వేల రూపాయలను ప్రభుత్వం నుంచి సమీకరించి మొత్తం 47 వేల రూపాయులను వెచ్చించి నాటి నాగులేరు (ఇప్పటి ఖాలేఖాన్ పేట మంచినీటి కాలువ) నుంచి కోనేరు సెంటర్ వరకు భూగర్భ తాగునీటి పైప్ లైన్ నిర్మించారు. అప్పట్లో ఆ కోనేరు టౌన్ ప్రజానీకం మొత్తం తాగునీటి అవసరాలను తీర్చింది. మచిలీపట్నం కోనేరు సెంటర్ కు అంతటి ఘన చరిత్ర ఉంది. అలా ఏర్పడిన కోనేరు కూడలి ఇప్పుడు కొందరు అజ్ఞానులకు మూత్ర విసర్జన కేంద్రంగా మారడం ఎంతో బాధాకరం.

       ఆనాటి ఉప్పెనలో వేలాదిమంది జలసమాధి కాగా, అంతటి ఘోర విషాదంలోనూ కొందరు స్వార్ధపరులు ధనమే పరమావధిగా భావించి అనాధ భౌతికకాయలపై బంగారం కోసం ధన పిశాచాలుగా మారారు. సముద్రం నీటిలో ఊపిరాడక అర్థంతరంగా చనిపోయిన మృతుల శరీరాలపై బంగారు ఆభరణాలు సేకరించే పనిలో కొన్ని కుటుంబాలు నిమగ్నమైయ్యారంట. వీరు బస్తాల కొద్ది బంగారం శవాలపై సేకరించి వాటిని కరిగించి బంగారు ఇటుకలుగా మార్చి రహస్యంగా తమ ఇంటి గోడల్లో దాచుకున్నరని పెద్దతరం వృద్దులు తమ సంతతికి తెలిపేవారు. కళేబరాల మీద కనకం సేకరించిన వారే మచిలీపట్నంలో అత్యంత ధనవంతులుగా రూపాంతరం చెందారని అప్పట్లో పెద్దలు తమ పిల్లలకు కథలు కథలుగా చెప్పుకొన్నారు. అయితే విషాదంలోనూ పాపపుణ్యాలు నమోదు చేసే భగవంతుని ఆగ్రహంతో లేక చనిపోయినవారి ఉసురో తగిలిన కారణంగానో బంగారం భారీ ఎత్తున సేకరించుకున్న ఓ కుటుంబంలో ఒక వింత శాపం మూడు తరాల వరకు కొనసాగిందట. సంబంధిత వ్యక్తికి భోజనం చేస్తుంటే కంచంలో అన్నం పురుగులుగా మాదిరిగా లుకలుకలాడుతూ కనిపించేదని దాంతో ఆయన కళ్ళకు గంతలు కట్టుకొని ఎంతో కష్టంగా ఆహరం తీసుకొనేవారని ఆనాడు బందరులో చెప్పుకొనేవారు.

          1864 నవంబర్ 1 వ తేదీ ఉప్పెన అనంతరం ఎందరో బందరును విడిచి వేరే ప్రాంతాలకు తరలిపోయారు. సృష్టికర్త తన ఆగ్రహంకు పశ్చాత్తాపం చెందేమో బహుశా సహజమైన చెలియలకట్ట రక్షణ ఏర్పాటు చేశారని కొందరు అంటుంటారు. ఉప్పెన అనంతరం సముద్రతీరంలో భారీ ఇసుకమేటలు పేరుకుపోయాయి. పర్యవసానంగా విదేశాల నుంచి సరుకులు ఎగుమతులు దిగుమతులు చేసే ఓడలు మచిలీపట్నం తీరం వైపునకు చేరడం అసాధ్యంగా మారింది. నాటి బ్రిటిష్ పాలకులు బందరు పట్టణంపై ఆశలు పూర్తిగా వదులుకొన్నారు. తమ స్థావరాలలో ప్రాణ, ఆస్తి నష్టం అధికం కావడంతో తమ మకాన్ని మద్రాస్ కు తరలించారు. ఆ ఉప్పెన అనంతరం బందరు తీవ్ర నిర్లక్ష్యానికి గురికావడం ప్రారంభమైంది. ఆనాటి విషాదం అత్యధికులకు నేటికీ తెలియదు. బందరు ఉప్పెనపై అవగాహన ఉన్న ఏ ఒక్కరు గుర్తు చేసుకోకపోవడం విచారకరం. పరాయి పాలకులైన నాటి ఉప్పెనలో మృతి చెందిన 30 వేల ఆత్మలకు శాంతి కలగాలని బందరు కోట రోమన్ కాథలిక్ మిషన్ సెమెట్రీలో ఒక భారీ స్థూపం నిర్మించి భావి తరాల అవగాహన కోసం దానిపై నాటి ఘోరకలిని వర్ణిస్తూ ఇంగ్లీష్ లో ఒక శిలాఫలకం ఆ స్థూపంలో పొదిగారు. నేటికీ ఆ నిర్మాణం నాటి ప్రకృతి శాపం గుర్తు చేస్తూనే ఉంటుంది. చారిత్రాత్మక దుర్ఘటనలో 30 వేలమంది చనిపోగా ,ప్రాణాలు దక్కించుకున్న15 వేలమంది తాలూకా వారసులు కనీసం పట్టుమని పదిమందైన బందరుకోట ప్రాంతానికి వెళ్లి 30 వేలమంది ఆత్మలకు ఒక నివాళి సైతం ప్రకటించడమో లేక ఒక ఒక్క పుష్పగుచ్ఛమైన ఆ సజీవ సాక్ష్యమైన ఆ స్తూపం ముందు ఉంచకపోవడం ఎంత బాధాకరమో కదూ ?